Bu üç yılın son yılında hayatım sevgilimin teşrifiyle epey değişmiş ve renklenmiş olsa da, yere daha sağlam basmam ve daha dik yürümem dışında değişen pek bir şey yok. Böyle diyerek hayatımın hiçbir güzelleşmiş yanını küçümsemek istemiyorum gerçi, içimin karanlığı yer yer epey aydınlanmış, "güzel büyümeyi" kısmen de olsa başardığım noktalar olmuş, kendimi birazcık daha sever olmuşum. Arada kullanılan antidepresanlar, sigaralı aylar ve ufak çaplı alkol baygınlıklarıyla dibi gördüğüm günler olsa da o aşamalardan ölmeden çıkmayı başarınca dünyayı daha berrak görür olmuşum. Anksiyete bozukluğumu tanımış, kabullenmiş ve iyileşmek için ufak da olsa adımlar atmışım. Sorumluluk almaktan kaçma alışkanlığımı henüz kıramamış/kırmak için pek de çabalamamış olsam da üç yıl sonra daha da iyi hissedeceğimi umuyorum. Aptalca da olsa, benim korkularımın yanında umudum da var artık. Her şey çok güzel olmayacak belki ama bazı şeylerin güzel olabildiğini öğrendim.
İyileşmeye...
