bıktım artık susmaktan
Gel gör ki kendimle bile konuşamıyorum bazen.
bir çift lafa muhtacız, iki yabancı gibi
Kendime bile yabancıyım bazen.
"Önünde upuzun yollar var" diyorlar ama ben artık yürümek istemiyorum. Yatağıma kıvrılıp yorganımı üstüme çekmenin, çocukluğumdan kalma ayıcıklı yastığıma sarılıp sonsuza dek uyumanın düşünü kuruyorum yalnızca, zira kendi etimden başlayan insan yığınından kaçmanın başka yolu yok gibi. Tüm bu kasıntı sözcüklerim bile öyle boğuyor, öyle yoruyor ki beni, bir de başka insanların sözlerine, seslerine katlanacak takati bulamıyorum içimde.
