Bazen tüm hayatımın bomboş geçeceğini hissediyorum. Hep böyle kendime acıyarak, yaptığım/yapmadığım her şeyden pişman olarak yaşlanacakmışım gibi. Sürekli kendimi ezmeye çalışmam giderek daha yorucu bir hal alıyor. Oysa hayatımı gerçekten inandığım bir amaçla şekillendirebilsem ne güzel olurdu.
"ellerin uzanmasın, uzak dursun dedim
sakın dokunmasın
hayal ettiklerim bana yakışmasın
inancım yok benim"
