Ne tembelliğim değişmiş, ne de umutsuzluğum. Sadece "korktuğum" günler daha da yaklaşmış ve yaklaştıkça beni de boğmuşlar kocaman bi' karanlığa.
Aslında şu an dışarıda güneş var ve baharın en sevdiğim günlerindeyiz. Leylak mevsimi. Mayısın ilk günleri, Kuşların cıvıltısına ve güneşin kemiklerimizi ısıtışına alışma süreci... Ama umutsuzum işte, Korkuyorum çünkü. Çirkinliğimden korkuyorum. Çok yaşlanıp gençliğimi yitirmişim gibi hissederek harcıyorum ki gençliğimi, şayet yaşarsam, geleceğime güzel pişmanlıklar bırakayım. Niye böyle büyüdüm, bilmiyorum.
Bu yazıya başlarken bir amacım vardı sanki ama hatırlayamıyorum şu an.
Ve fakat, keşke o aptal isimli şiiri yazdığım yerde kalsaydı zaman. Acılı ve umutlu olduğum, genç hissettiğim günlerde...
